Kathryn Bigelows grimmige neo-noir sciencefictionthriller over een nabije toekomst met virtueel verrijkt voyeurisme.
Een voormalig politieagent, nu straatventer, begint virtuele ervaringen te verkopen die rechtstreeks uit de hersenen van proefpersonen geplukt zijn. Terwijl hij steeds dieper in de wereld van illegale stimuli zinkt, komt hij een morbide ervaringsopname tegen van een misdaad die zo gruwelijk is dat hij hem niet meer van zijn netvlies kan krijgen.
Met Strange Days draagt Kathryn Bigelow in het virtual reality-tijdperk bij aan een lange lijst zelfreferentiële films waarin het visuele genot van het kijken geanalyseerd wordt, zoals bijvoorbeeld ook in Alfred Hitchcocks Rear Window en Michael Powells Peeping Tom. Strange Days zet vraagtekens bij de schijnbaar onschuldige belofte van empathie in VR-technologie, en stelt lastige vragen over andere, meer sinistere bronnen van waaruit het verlangen om te observeren en te voelen wat anderen voelen zou kunnen ontstaan. De film verkent de ervaringsgerichte aard van Virtual Reality en de psychologische consequenties van derdehandservaringen die net zo levensecht zijn als die van jezelf.
